سایر نام ها: منیزیم، Mg (Magnesium)
نوع نمونه قابل اندازه گیری: سرم حجم نمونه مورد نیاز: 0.5 mL
شرایط نمونه گیری: بهتر است بیمار ناشتا باشد.
کاربردهای بالینی: به منظور تعیین اضافه بار یا کمبود منیزیم و پیشگیری و درمان ناشی از علائم آن انجام می شود.
مقادیر طبیعی:
بزرگسالان: 1.3- 2.1 mEq/L یا 0.65 -1.05 mmol/L
نوزادان: 1.4-2.0 mEq/L
کودکان: 1.4-1.7 mEq/L
مقادیر بحرانی: مقادیر کمتر از 0.5 mEq/L و بیشتر از 3 mEq/L
تفسیر: علائم بالینی کمبود منیزیم تا زمانیکه سطح منیزیم به کمتر از 1 mEq/L نرسد به طور واضح مشخص نمی شود. سطوح بیشتر یا مساوی 3 mEq/L بحرانی می باشد.
افزایش سطح: نارسایی کلیه، بیماری آدیسون، خوردن داروهای ضد اسید یا نمک های حاوی منیزیم، هیپوتیروئیدی، SLE، و دیابت شیرین کنترل نشده.
کاهش سطح: سوء تغذیه، سوء جذب، هیپوپاراتیروئیدی، الکسیم، بیماری مزمن توبولار کلیه، اسیدوز دیابتی، هیپر کلسمی، هیپرآلدوسترونیسم، شیر دهی زیاد و ترشح ناکافی ADH.
توضیحات: در بیماران پره اکلامپسی که جهت درمان سولفات منیزیم مصرف می کنند اندازه گیری سطح منیزیم در پایش بیماری کاربرد دارد.