Lupus erythematosus (LE) Cell
لوپوس اریتماتوس یک بیماری اتوایمیون سیستماتیک می باشد که بربخش های مختلفی از بدن از جمله قلب، مفاصل، پوست، ریه، عروق خونی کبد، کلیه و سیستم عصبی می تواند تاَثیر گذار باشد.
LE.Cell نتیجه این تاَثیر التهاب و صدمه بافتی است. آزمایش غیر اختصاصی تشخیص لوپوس محسوب می گردد. این تست در 50% تا 75% بیماران با لوپوس اریتماتوز، نتیجه مثبت دارد اما در بیماری های مختلف بافت همبند، آرتریت روماتوئید، سندرم شوگرن، هپاتیت مزمن فعال، سیروز صفراوی اولیه و لوپوس ناشی از دارو یا داروهای القاکننده ANA نیز سلول LE دیده می شود. این تست برای تشخیص لوپوس کافی نبوده و آزمایشاتی نظیر ANA و Anti DNA جایگزین بهتری برای آن محسوب می گردد.
در این تست به دنبال ایجاد پارگی در گلبول های سفید و رهاشدن هسته، نوعی آنتی بادی آنتی نوکلئوپروتئینی از جنس IgG با هسته های سلول های پاره شده گلبول سفید وارد واکنش می گردد و محصول آن شکل هموژنیزه شده ای از هسته ی رها شده می باشد که می تواند توسط سلول های فاگوسیت کننده ای همچون نروتروفیل ها بلعیده شود. بدین ترتیب در داخل سلول LE توده ای بزرگ از هسته هموژنیزه شده وجود دارد که هسته سلول فاگوسیت کننده را به حاشیه می راند.
کاربردهای بالینی: این پدیده در بیماریهایی نظیر لوپوس اریتماتوز سیستمیک(75- 50 درصد)، آرتریت روماتوئید ( 9- 3 درصد)، بیماریهای کلاژن نظیر اسکلرودرما، هپاتیت مزمن، بیماری سرم و حساسیت های دارویی مشاهده می گردد.