دی-دایمر یک قطعه ی پروتئینی است که در زمان تجزیه شدن یک لخته ی خونی در بدن ایجاد می شود. این پروتئین اغلب غیر قابل تشخیص بوده و یا اینکه در سطوح بسیار پایینی تشخیص داده می شود؛ مگر اینکه بدن به طور مداوم در حال تشکیل و تجزیه ی لخته های خون باشد. در این صورت، سطح آن در بدن به میزان قابل توجهی بالا می رود. این آزمایش، سطح دی دایمر در خون را تشخیص می دهد.

زمانی که یک رگ خونی یا بافت دچار آسیب دیدگی شده و شروع به خونریزی می کند، فرآیندی به نام هموستاز برای ایجاد لخته ی خونی به منظور محدود کردن و در نهایت توقف خونریزی، در بدن شروع می شود. در این فرآیند رشته هایی از یک پروتئین به نام فیبرین شکل می گیرد که با همدیگر برای ایجاد یک شبکه ی فیبرینی پیوند می خورند. این شبکه به همراه پلاکت ها به تشکیل لخته ی خون در محل ضایعه تا بهبودی آن کمک می کنند.

زمانی که ناحیه بهبود یافت و دیگر نیازی به لخته ی خون وجود نداشت، بدن از یک آنزیم به نام پلاسمین استفاده می کند تا لخته ها (ترومبوز) را به بخش های کوچک تری تبدیل کند، به گونه ای که قابل حذف شدن باشند. به قطعات جدا شونده ی فیبرین در لخته ی خون، محصول تخریب فیبرین (FDP) گفته می شود که متشکل از قطعات فیبرین به هم پیوسته در اندازه های مختلف هستند.